BARBARA HOUWERS

Komend vanuit een Utrechtse figuratieve traditie, is duidelijk dat kunstenares Barbara
Houwers zich in de loop der jaren in haar beeldtaal steeds verder weet te bevrijden.
In de periode tot 2002 waren het vooral de schematisch weergegeven bevallige
mensfiguren die het doek domineerden. Zij doemen op vanuit een abstracte context,
die minstens even belangrijk wordt als de mensfiguren zelf. Maar ook deze figuren
durft Houwers steeds meer los te laten en deze te laten verdwijnen ten gunste van de
abstracte achtergrond die na 2002 meer onderwerp wordt.
Dan blijkt dat het werk van Houwers gaat over het zoeken naar structuur, compositie
en kleurverhoudingen, de zuivere kunstzinnige middelen zonder verleidelijke poespas.
Voor de toeschouwer is dit werk vooral een les in kijken naar kunst, voor wie het
verhaal van de composities wil volgen.Bij de kleur/structuurcomposities aangekomen,
gaat het experimenteren door. Naast het fraaie voornamelijk pastelkleurige palet,
eigen aan het werk van Houwers- waarin een gelieerdheid aan de Larense school
doorklinkt, is er ook een aftasten waarneembaar naar het vinden van aansluiting bij
een breder kunsthistorisch kader in een streven naar: less is more.
Wanneer de verschillende stijlperioden ook naast elkaar voorkomen ziet men de vele
mogelijkheden waarmee Houwers verdieping en verbreding weet aan te brengen.

Drs Christine van Stralen